N.M.P. z Góry Karmel

Najświętsza Maryja Panna z Góry Karmel

Szkaplerz Matki Bożej z Góry Karmel to znak przyjęty  przez zakon karmelitański i zatwierdzony przez Kościół. Jest  zewnętrznym wyrazem macierzyńskiej miłości Maryi do nas oraz naszego  przyjęcia i odwzajemnienia tej miłości. Słowo „szkaplerz” oznacza szatę  wierzchnią, którą mnisi przywdziewali na habit zakonny w czasie ręcznej  pracy. Z biegiem czasu nabrał on znaczenia symbolicznego: w Karmelu  zaczął wyrażać więź z Maryją, do czego przyczyniła się tradycja o  maryjnym objawieniu i nadaniu przywilejów tym, którzy znak ten noszą i w  nim umierają. Szkaplerz symbolizuje ufność pokładaną w macierzyńskiej miłości Maryi,  dzięki czemu skutecznie wstawia się Ona przed Bogiem w kwestii naszego  wiecznego zbawienia. Wyraża też pragnienie naśladowania Jej stylu życia i  cnót, szczególnie cnoty czystości przeżywanej według własnego stanu. Szkaplerz, noszony obecnie jako część habitu przez wiele rodzin  zakonnych, wywodzi się z wierzchniej szaty którą mnisi przywdziewali na  habit w czasie ręcznej pracy. Najczęściej zakładany był przez głowę.  Jeden płat materiału opadał na plecy, a drugi na piersi. Łacińskie słowo  scapulae oznacza barki, ramiona, plecy.

Obraz w ołtarzu bocznym naszego kościoła

Historia szkaplerza jako znaku Maryi i związanego z  nim nabożeństwa wyrasta z aktu zawierzenia karmelitów osobie Maryi.  Początki zakonu karmelitańskiego, który powstał w Palestynie przełomu  XII i XIII w. i na skutek prześladowań ze strony muzułmanów musiał  przenieść się do Europy, były bardzo trudne. Zakon mało znany w nowym  środowisku, postrzegany jako konkurent w pracy duszpasterskiej przez  inne wspólnoty i z nieufnością przez samą hierarchię Kościoła, stał  przed realną perspektywą zamarcia. W takim położeniu, świątobliwy  generał zakonu, angielski karmelita Szymon Stock, mobilizuje swoich  współbraci i podejmuje wysiłek zawierzenia się Maryi. Prosi Ją, aby  przez udzielenie jakiejś łaski zechciała zachować zakon sobie poświęcony  i noszący Jej imię w swej nazwie: Bracia Najświętszej Maryi Panny z  Góry Karmel. Prosi o pełne jego uznanie i określenie miejsca w Kościele.  Nabożeństwo szkaplerzne, praktykowane początkowo we wspólnotach  karmelitańskich, bardzo szybko rozpowszechniło się wśród ludzi świeckich  i duchowieństwa, królów i poddanych, bogatych i biednych, prostych i  wykształconych. Propagowanie kultu maryjnego w znaku szkaplerza stało  się częścią misji zakonu, dzięki której nie tylko przetrwał on czas  niepewności, ale również – w osobach trzech doktorów Kościoła: św.  Teresy z Awili, św. Jana od Krzyża i św. Teresy od Dzieciątka Jezus –  wydał piękne owoce mistycznego doświadczenia Boga.